18/8/12

Quiétude


Un très beau texte écrit par Annick Page sur son blog http://goenaka.over-blog.com, qui apporte un peu de sérénité... 

Ce matin, encore, merveille des merveilles, je m’éveille dans une quiétude intérieure, sans rides, ni vagues, une quiétude immobile qui reflète simplement tout ce qui est, comme la surface d'un étang un jour sans vent.
J’ai vraiment  travaillé dur pour essayer de trouver cet état d’être, dans lequel  le mental ne vient plus faire son show.
J'ai investi temps et énergie à lire les plus grands sages, à essayer de mettre en pratique leurs enseignements, à méditer, à visualiser, à observer.
J’ai vidé, chassé, nettoyé, pensées anxieuses et sentiments inconfortables, idées rigides et croyances inconscientes, jugements acerbes et conditionnements non repérés.
J’ai pris conscience aussi de mes nobles idéaux et  aspirations spirituelles, de ce vrai désir de me réveiller.
Alors j’ai mis de l’ordre dans ma maison intérieure, du mieux que j’ai pu afin de trouver  de l’espace, de la simplicité, de la quiétude, de la confiance et … de la joie…
Et régulièrement quelques saletés bien cachées, bien tapies émergeaient  pour révéler que l'immobilité n'était pas là.
Seule l'illusion instable de l'immobilité était là.

C’est alors que  je me suis donné la permission d’être tout simplement, comme peut l’être une maison… en désordre ou bien rangée…  bruyante ou silencieuse… triste  ou joyeuse.
Je me suis  arrêtée  de  "travailler" car je me suis rendue  compte que cette maison que je cherchais à embellir, un jour pouvait  brûler ou être démolie et qu’aucune rénovation ne compterait. Le manoir bien construit d'un ego n'est pas plus vrai que celui d’un bidonville.
Ce qui a passablement  effrayé le rénovateur de maison en moi,  mon ego occupé à aimer son domicile.
Et croyez-moi, lorsque cette vérité s’est mise à vivre en moi, les cendres de qui-je-pensais-que-j’-étais se sont envolées.

Ce qui s’est manifesté ?
Un soulagement sans bornes, c’est tellement plus simple de lâcher-prise, d’être, de juste être, d’accepter ce qui est, de ne plus se contraindre, d’observer et de sourire avec beaucoup d’indulgence et d’humilité et de confiance, d’oser être en colère, ou triste, ou énervée et d’apprécier quand c’est la joie ou la paix qui s’installe….
J’y ai trouvé une liberté qui me permet d’atteindre des hauteurs ou des profondeurs infinies, une vérité non construite, non surfaite, une immensité sans murs.
Je suis devenue une sans-abri, sans l’abri  de mes désirs ou de ma volonté qui ne me donnent que l’illusion d’exister.

Γαλήνη


Ένα πολύ όμορφο κείμενο γραμμένο στα γαλλικά από την Annick Page στο blog της : http://goenaka.over-blog.com/ 

Σήμερα το πρωί, και πάλι, ως εκ θαύματος, ξυπνάω σε μια εσωτερική γαλήνη, χωρίς  ζάρες  ούτε κύματα, μια ακίνητη γαλήνη που απλά αντικατοπτρίζει όλα όσα είναι ,σαν την επιφάνεια μιας λίμνης μία ημέρα χωρίς άνεμο.
Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να καταφέρω να βρω αυτή την κατάσταση του είναι, στην οποία ο νους δεν έρχεται πια να κάνει την παράστασή του.
Έχω επενδύσει χρόνο και ενέργεια για να διαβάσω τους μεγαλύτερους σοφούς, για να προσπαθήσω να εφαρμόσω τις διδασκαλίες τους, να διαλογίζομαι, να οραματίζομαι, να παρατηρώ.
Έχω αδειάσει, διώξει, καθαρίσει ανήσυχες σκέψεις και άβολα συναισθήματα,  άκαμπτες σκέψεις και ασυνείδητες πεποιθήσεις, καυστικές κρίσεις και μη εντοπισμένους προγραμματισμούς.
Επίσης, συνειδητοποίησα τα ευγενή μου ιδανικά και τις πνευματικές μου προσδοκίες, την πραγματική μου επιθυμία να αφυπνιστώ.
Έτσι έβαλα τάξη στο εσωτερικό μου σπίτι, όσο καλύτερα μπορούσα, για να βρω χώρο, απλότητα, γαλήνη, εμπιστοσύνη και… χαρά ...
Κάθε τόσο, κάποιες καλά κρυμμένες και καλά θαμμένες βρωμιές έβγαιναν στην επιφάνεια για να αποκαλύψουν ότι η ακινησία δεν ήταν εκεί.
Μόνο η ασταθής ψευδαίσθηση της ακινησίας ήταν εκεί.
Τότε έδωσα στον εαυτό μου την άδεια απλά να είμαι, όπως μπορεί να είναι ένα σπίτι,  άτακτο ή ταχτοποιημένο... θορυβώδες ή ήσυχο ... λυπημένο ή χαρούμενο.
Σταμάτησα να "δουλεύω" διότι συνειδητοποίησα ότι αυτό το σπίτι που προσπαθούσα για να το εξωραΐσω, μπορούσε μια μέρα να καεί ή να γκρεμιστεί και καμία ανακαίνιση δεν θα είχε πια σημασία. Το καλοχτισμένο αρχοντικό του εγώ δεν είναι πιο αληθινό από αυτό μιας παραγκούπολης.
Αυτό τρόμαξε αρκετά τον ανακαινιστή σπιτιών μέσα μου, το εγώ μου, απασχολημένο στο να αγαπάει την οικία του.
Και πιστέψτε με, όταν αυτή η αλήθεια άρχισε να ζει μέσα μου, οι στάχτες του «αυτουνού-που-νόμιζα-ότι-είμαι» έκαναν φτερά.
Τι εκδηλώθηκε;
Μια απέραντη ανακούφιση: είναι τόσο πιο εύκολο να αφήνεσαι, να είσαι, απλώς να είσαι, να αποδέχεσαι αυτά που είναι, να μην πιέζεσαι πλέον, να παρατηρήσεις και να χαμογελάς με πολύ επιείκεια και ταπεινότητα και εμπιστοσύνη, να τολμάς να είσαι θυμωμένος ή λυπημένος, ή εκνευρισμένος και να εκτιμάς όταν η χαρά ή η ειρήνη εγκαθίστανται...
Βρήκα μια ελευθερία που με πάει σε απέραντα βάθη και ύψη, μια αλήθεια που δεν έχει οικοδομηθεί, γνήσια, μια απεραντοσύνη χωρίς όρια.
Έχω γίνει μια άστεγος, χωρίς τη στέγη των επιθυμιών ή της θέλησής μου, οι οποίες δεν μου χαρίζουν παρά μόνο την ψευδαίσθηση της ύπαρξης.


7/8/12

Σεμινάριο Qi Gong στη Flandonnière – Γαλλία, καλοκαίρι 2012.


Πέντε μέρες σεμιναρίου Qi Gong στην καρδιά του δρυμού των Ηφαιστίων στο Καντάλ (κεντρική Γαλλία) με τον  Bernard Sautarel, δάσκαλο του Αλαιν Ρατιέ.
Πέντε μέρες εντατικής δουλειάς (με συχνά υπερκορεσμό από τη μεριά μου!) στην απαλότητα και τη δύναμη της ενέργειας, με πολύ χιούμορ και καλή διάθεση.
Πέντε μέρες μοιράσματος και φιλίας, κυρίως με την ομάδα των κατασκηνωτών, με την ιδιαίτερη περιποίηση του  Michel, του σεφ μας, που μας ετοίμασε νόστιμα εδέσματα.
Πέντε μέρες εκμάθησης, ανακαλύψεων και εμβάθυνσης.
Πέντε μέρες πλούσιες και γεμάτες, ωφέλιμες για όλο το είναι μου, που μου άνοιξαν καινούργιες πόρτες και με καλούν να στρωθώ στη δουλειά!

Stage de Qi Gong à la Flandonnière (Cantal-France), été 2012.


Cinq jours de stage de Qi Gong au cœur du parc des Volcans avec Bernard Sautarel, maitre d'Alain Ratié.
Cinq jours de travail intensif (avec pas mal de saturation de ma part!) dans la douceur et la force de l'énergie, dans l'humour et la bonne humeur.
Cinq jours de partage et d'amitié, principalement avec le groupe des campeurs, gâtés par Michel, notre chef en cuisine (et ses "petites mains"), qui nous a mijoté de bons petits plats.
Cinq jours d'apprentissage, de découvertes et d'approfondissement.
Cinq jours bien remplis, bénéfiques pour tout mon être, m'ouvrant de nouvelles portes et me donnant beaucoup de travail sur la planche!