Γαλήνη

Ένα πολύ όμορφο κείμενο γραμμένο στα γαλλικά από την Annick Page στο blog της : http://goenaka.over-blog.com/ 

Σήμερα το πρωί, και πάλι, ως εκ θαύματος, ξυπνάω σε μια εσωτερική γαλήνη, χωρίς  ζάρες  ούτε κύματα, μια ακίνητη γαλήνη που απλά αντικατοπτρίζει όλα όσα είναι ,σαν την επιφάνεια μιας λίμνης μία ημέρα χωρίς άνεμο.

Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να καταφέρω να βρω αυτή την κατάσταση του είναι, στην οποία ο νους δεν έρχεται πια να κάνει την παράστασή του.

Έχω επενδύσει χρόνο και ενέργεια για να διαβάσω τους μεγαλύτερους σοφούς, για να προσπαθήσω να εφαρμόσω τις διδασκαλίες τους, να διαλογίζομαι, να οραματίζομαι, να παρατηρώ.

Έχω αδειάσει, διώξει, καθαρίσει ανήσυχες σκέψεις και άβολα συναισθήματα,  άκαμπτες σκέψεις και ασυνείδητες πεποιθήσεις, καυστικές κρίσεις και μη εντοπισμένους προγραμματισμούς.

Επίσης, συνειδητοποίησα τα ευγενή μου ιδανικά και τις πνευματικές μου προσδοκίες, την πραγματική μου επιθυμία να αφυπνιστώ.

Έτσι έβαλα τάξη στο εσωτερικό μου σπίτι, όσο καλύτερα μπορούσα, για να βρω χώρο, απλότητα, γαλήνη, εμπιστοσύνη και… χαρά ...

Κάθε τόσο, κάποιες καλά κρυμμένες και καλά θαμμένες βρωμιές έβγαιναν στην επιφάνεια για να αποκαλύψουν ότι η ακινησία δεν ήταν εκεί.

Μόνο η ασταθής ψευδαίσθηση της ακινησίας ήταν εκεί.
Τότε έδωσα στον εαυτό μου την άδεια απλά να είμαι, όπως μπορεί να είναι ένα σπίτι,  άτακτο ή ταχτοποιημένο... θορυβώδες ή ήσυχο ... λυπημένο ή χαρούμενο.

Σταμάτησα να "δουλεύω" διότι συνειδητοποίησα ότι αυτό το σπίτι που προσπαθούσα για να το εξωραΐσω, μπορούσε μια μέρα να καεί ή να γκρεμιστεί και καμία ανακαίνιση δεν θα είχε πια σημασία. Το καλοχτισμένο αρχοντικό του εγώ δεν είναι πιο αληθινό από αυτό μιας παραγκούπολης.

Αυτό τρόμαξε αρκετά τον ανακαινιστή σπιτιών μέσα μου, το εγώ μου, απασχολημένο στο να αγαπάει την οικία του.

Και πιστέψτε με, όταν αυτή η αλήθεια άρχισε να ζει μέσα μου, οι στάχτες του «αυτουνού-που-νόμιζα-ότι-είμαι» έκαναν φτερά.

Τι εκδηλώθηκε;

Μια απέραντη ανακούφιση: είναι τόσο πιο εύκολο να αφήνεσαι, να είσαι, απλώς να είσαι, να αποδέχεσαι αυτά που είναι, να μην πιέζεσαι πλέον, να παρατηρήσεις και να χαμογελάς με πολύ επιείκεια και ταπεινότητα και εμπιστοσύνη, να τολμάς να είσαι θυμωμένος ή λυπημένος, ή εκνευρισμένος και να εκτιμάς όταν η χαρά ή η ειρήνη εγκαθίστανται...

Βρήκα μια ελευθερία που με πάει σε απέραντα βάθη και ύψη, μια αλήθεια που δεν έχει οικοδομηθεί, γνήσια, μια απεραντοσύνη χωρίς όρια.

Έχω γίνει μια άστεγος, χωρίς τη στέγη των επιθυμιών ή της θέλησής μου, οι οποίες δεν μου χαρίζουν παρά μόνο την ψευδαίσθηση της ύπαρξης.